نویسنده: Digari

با هنر می توانید شنیده شوید. متأسفانه مردم بیشتر خواهان یک اجرای شاد هستند اما هنر می تواند مجموعه ای زیبا با محتوایی تلخ و گزنده از واقعیت باشد. محتوا می تواند آنها را به کنش و فعالیت ترغیب کند وقتی که آن ملودی زیبا را با خود زمزمه و تکرار می کنند. ما زنان، قوی و باهوش هستیم و می توانیم با خلاقیتی که داریم به خواسته هایمان برسیم. از طریق هنر مثل نویسندگی، شعر، عکاسی، موسیقی و غیره، ما می توانیم رنج هایمان را رها و آشکار کنیم و برای زنده ماندن شجاعت بیشتری بدست بیاوریم؛ بنابراین، هنر می تواند راهی برای رهایی و آزادیخواهی باشد. با انرژی مثبت می توانیم کوهها را هم جابجا کنیم.

خودكشی زنان يك شاخص مهم پيشرفت فرهنگی، اجتماعي و قانونی زنان در جوامع مختلف است. شيوع خودكشی در جوامعی كه در آن زنان از حقوق شخصی، اجتماعی و خانوادگی مناسب برخوردار هستند، پايين است. آمار دقیقی از خودکشی زنان در ایران وجود ندارد اما سال‌هاست که کارشناسان هشدار می‌دهند که نرخ خودکشی بین زنان ایرانی افزایش‌یافته است. طی ماه‌های اخیر شاهد خودکشی‌هایی بودیم که رسانه‌ای شدند. در تبیین پدیده خودکشی دلایل زیادی وجود دارد و در این فرصت تلاش کرده‌ایم نگاهی به پژوهش‌هایی بیندازیم که در ایران دربارۀ خودکشی زنان انجام‌شده است.

ظرفیت‌های قانونی در زمینه آزار جنسی محدودیت‌هایی دارد که باعث می‌شود عملا فرد آزاردیده از مراجعه به دستگاه قضا صرف نظر کند. اثبات آزار جنسی، طبق قانون موجود امری بسیار دشوار است و گاه می‌تواند منجر به مجازات قربانی شود. برای مثال اگر متجاوز در نهایت به اجباری بودن رابطه اعتراف و اقرار نکند، قربانی آزار جنسی به دلیل اقرار و اعتراف به رابطه نامشروع محکوم به شلاق می‌شود. از سوی دیگر، آزارجنسی دامنه گسترده‌ای دارد و نمی‌توان آن را فقط به تجاوز به عنف محدود کرد، به همین دلیل قانون مجازات نیز باید درجه‌بندی داشته باشد، تا قربانی از ترس اعمال اشد مجازات در مورد آزارگر، البته در صورتی که موفق به اثباتش شود، مجبور نشود از دادخواهی قانونی صرف نظر کند.

جنبش من هم، گونه‌ای از فمینیسم را نشان می‌دهد که بر همبستگی متمرکز است و فمینیسم را بار دیگربه نوعی جدید شکل می‌دهد. جنبش «می‌تو» این ایده را مطرح کرد که همه ما مسئولیت از بین‌بردن تبعیض جنسی را بر عهده داریم، و باید تلاش کنیم برای جهانی که هیچ زنی مجبور نباشد بگوید من هم. ( دنیایی که هیچ زنی در آن آزارنبیند).

حول مسئله فرزندکشی در ایران انبوهی از مسائل حقوقی و اجتماعی درهم‌تنیده وجود دارد که پاسخ به آن را با دشواری همراه می‌کند. برای حل این مسئله اجتماعی از شناسایی علت‌ها، زمینه‌های بروز و راهکارهای مقابله نباید فروگذار کرد. حیات یک انسان، که بدیهی‌ترین و ابتدایی‌ترین حق اوست، سلب می‌شود و مجازاتی که در انتظار مجرم است با جرم صورت‌گرفته بی‌تناسب است. پدر مجرمی که وظیفه حفظ جان، امنیت و سایر منافع فرزند را برعهده داشته است، به‌دلیل جایگاه مراقبتی ویژه‌اش سزاوار اشد مجازات است. تفاوت نوع مواجهه با قتل و فرزندکشی، و تبعیض گذاشتن میان والدین مرتکب، پدر خانواده را خودبزرگ‌بین و محق به گرفتن جان فرزند می‌کند. چون قانون‌گذار پدر را صاحب فرزند می‌داند، عجیب نیست که پدر هم نسبت‌به جان فرزندش احساس مالکیت ‌کند! آیا مجازات پدری که با برنامه‌ریزی قبلی فرزندش را به قتل می‌رساند باید کمتر از شخصی باشد که غیرعمد و اتفاقی دستش به خون آلوده می‌شود؟ آیا جامعه ازسوی عضوی که منافع فرعی اجتماعی و خانوادگی را بر حیات فرزندش مقدم می‌داند، تهدید به خشونت و فروپاشی نمی‌شود؟ خارج از نظارت بودن محیط‌های خصوصی و «شخصی انگاشتن» تصمیمات در خشونت‌های خانوادگی به افزایش بزهکاری علیه کودکان و زنان نمی‌انجامد؟ نباید فضاهایی گسترده با کاربری «خانه امن» یا «گذر موقت» برای کودکان و زنان خشونت‌دیده وجود داشته باشد؟ و آیا وقت آن نرسیده است که از نهادهای موازی به نفع مقابله با مرگ‌بارترین خشونت کارکرد بگیریم؟