تسلط فوق‌العاده دیمیتروا بر شعر و گستردگی دایرۀ کلمات این شاعر سبب شده است که مضامین آزادی‌طلبی در اشعارش بسیار مؤثرتر از شاعران هم‌طرازش نمایان شود. بلاگا با حفظ نشانه‌های زنانه در شعرش توانست دغدغه‌های جدی اجتماعی‌اش را به جهانیان اعلام کند.
بلاگا نیز مانند بیشتر شاعران از عنصر روایت در شعر خود استفاده می‌کند. به‌عنوان نمونه در شعر «افسانه خانوادگی» در سطرهای نخستین به‌گونه‌ای مقدمه‌چینی می‌کند تا بتواند داستان خویش را بازگو کند.

خشونت علیه زنان برخلاف قوانین اولیه آزادی و بنیادی‌ترین حقوقی است که هر فردی باید داشته باشد. خشونت علیه زنان نشانه‌ای از نابرابری در روابط بین زن و مرد است و بدترین شکل از این نابرابری را به تصویر می‌کشد. خشونت علیه زنان استقلال، آزادی امنیت آن‌ها را محدود می‌کند. همچنین دسترسی به منابع موردنیاز برای رفاه اقتصادی و اجتماعی که هرکسی برای زندگی خوب به آن نیاز دارد را نیز محدود می‌سازد.
خشونت علیه زنان تنها نگرانی زنان نیست بلکه این نگرانی مشترکی بین زنان و مردان است. بسیاری از مردان علیه زنان خشونت نمی‌ورزند؛ اما خشونت علیه زنان مردان را بدنام می‌کند و به زنانی که دوستشان دارند آسیب می‌رساند.

اگر نگران کسی هستید که تحت خشونت خانگی قرار دارد یا در کنار فردی دیگر احساس ناامنی می‌کند، این راهکارها به شما کمک می‌کنند تا بهتر و با امنیت بالاتری او را حمایت کنید:از دوست خود بپرسید که چگونه می‌تواند ارتباط برقرار کند و چه راهی برای او آسان‌تر و بهتر است. این مسئله بسیار مهم است به این دلیل که فرد قربانی تحت‌نظر خشونت‌گر قرار دارد و ممکن است همۀ مکالماتش ازسوی او شنود شود؛ پس امنیت خشونت‌دیده در اولویت قرار دارد. از او بپرسید که تماس تلفنی را ترجیح می‌دهد یا پیام‌های نوشتاری را. حتی از او بپرسید که استفاده از چه نرم‌افزاری برای او راحت‌تر است.

تحقیقاتی که برپایۀ تجربیات زنان قربانی انجام شده است، نشان می‌دهد که رابطۀ بین قربانی و اجرای عدالت کیفری اساساً بیش از اینکه راهگشای مشکلات قربانی باشد، به عاملی برای دوباره قربانی شدن، سرخوردگی، ناامیدی و آزردگی او تبدیل شده است. بسیاری از طرفداران (دیدگاه) قربانی این پیشنهاد را مطرح کرده‌اند که برای دفاع از قربانی نیاز به طی کردن روندهای کیفری و جرائمی نیست؛ چراکه قربانی نمی‌تواند کار خاصی در دفاع از خود انجام دهد و همچنین، چنین روندی به‌درستی متهم را مجبور به پذیرش مسئولیت در قبال عمل انجام‌شده نمی‌کند. در موارد دیگری، زنان شرکت‌کننده در روند ترمیمی احساس رضایت کرده‌اند.

فمینیست‌ها می‌دانند که پدرسالاری زنان را به جان هم می‌اندازد و دشمن اصلی آنان را خودشان معرفی می‌کند. مردسالاری با طرح مباحث کاذب و پرسروصدایی «چون زنان علیه زنان» برایشان آزمون‌های اخلاقیِ افزوده تعریف می‌کند تا بعداً نتیجه بگیرد که «لیاقت» این زنان همین فرودستی است؛ آزمون‌هایی که مسئولیت نابرابری جنسیتی را بر دوش خود زنان می‌گذارد؛ زنانی که هنوز با خودشان دعوا دارند؛ و اعتراضشان به مردسالاری زنده و عینی، با همین ارجاعات تحقیر می‌شود تا نهایتاً به بعد از حل مناقشۀ بین خودشان موکول شود! سعی داشتم نشان دهم که فمینیست اینترسکشنال همین منطق را در فرودستی اتنیک‌ها درمی یابد و ارادۀ آنان برای کسب قدرت -برابر- نه فقط قرابتی بااحساس ناسیونالیستی ندارد؛ بلکه همان تصویر خشم و نا عدالتی در تاریخ و منطق فمینیستی است.