برای فمنیست بودن، باید همانطور که زنان فلسطینی برای آزادی، عدالت و برابری مبارزه می‌کنند، به پاخواست. تا زمانی که زنان فلسطینی مجبور به زایمان در ایست‌های بازرسی هستند، یا دستبند زده به تخت‌های زندان، یا به دلیل حملات شدید هوایی اسراییل سقط جنین کرده اند، شاهد نابودشدن خانه‌هایشان هستند، یا از ادامه تحصیل در خارج از کشور بدلیل محاصره اسراییل منع شده اند، یا توسط ساکنان سنگسار می‌شوند و یا از آزار واذیت‌های در راه مدرسه بدست نیروهای نظامی اسراییلی، به ستوه آمده اند، موضوع فلسطین یک مسئله فمنیستی است.

با هنر می توانید شنیده شوید. متأسفانه مردم بیشتر خواهان یک اجرای شاد هستند اما هنر می تواند مجموعه ای زیبا با محتوایی تلخ و گزنده از واقعیت باشد. محتوا می تواند آنها را به کنش و فعالیت ترغیب کند وقتی که آن ملودی زیبا را با خود زمزمه و تکرار می کنند. ما زنان، قوی و باهوش هستیم و می توانیم با خلاقیتی که داریم به خواسته هایمان برسیم. از طریق هنر مثل نویسندگی، شعر، عکاسی، موسیقی و غیره، ما می توانیم رنج هایمان را رها و آشکار کنیم و برای زنده ماندن شجاعت بیشتری بدست بیاوریم؛ بنابراین، هنر می تواند راهی برای رهایی و آزادیخواهی باشد. با انرژی مثبت می توانیم کوهها را هم جابجا کنیم.

خودکشی زنان یک شاخص مهم پیشرفت فرهنگی، اجتماعی و قانونی زنان در جوامع مختلف است. شیوع خودکشی در جوامعی که در آن زنان از حقوق شخصی، اجتماعی و خانوادگی مناسب برخوردار هستند، پایین است. آمار دقیقی از خودکشی زنان در ایران وجود ندارد اما سال‌هاست که کارشناسان هشدار می‌دهند که نرخ خودکشی بین زنان ایرانی افزایش‌یافته است. طی ماه‌های اخیر شاهد خودکشی‌هایی بودیم که رسانه‌ای شدند. در تبیین پدیده خودکشی دلایل زیادی وجود دارد و در این فرصت تلاش کرده‌ایم نگاهی به پژوهش‌هایی بیندازیم که در ایران دربارۀ خودکشی زنان انجام‌شده است.

ظرفیت‌های قانونی در زمینه آزار جنسی محدودیت‌هایی دارد که باعث می‌شود عملا فرد آزاردیده از مراجعه به دستگاه قضا صرف نظر کند. اثبات آزار جنسی، طبق قانون موجود امری بسیار دشوار است و گاه می‌تواند منجر به مجازات قربانی شود. برای مثال اگر متجاوز در نهایت به اجباری بودن رابطه اعتراف و اقرار نکند، قربانی آزار جنسی به دلیل اقرار و اعتراف به رابطه نامشروع محکوم به شلاق می‌شود. از سوی دیگر، آزارجنسی دامنه گسترده‌ای دارد و نمی‌توان آن را فقط به تجاوز به عنف محدود کرد، به همین دلیل قانون مجازات نیز باید درجه‌بندی داشته باشد، تا قربانی از ترس اعمال اشد مجازات در مورد آزارگر، البته در صورتی که موفق به اثباتش شود، مجبور نشود از دادخواهی قانونی صرف نظر کند.

ما کتاب به رغم این دو کمبود برجسته ، کاری خوب درزمینهٔ تاریخ نظریه‌ها و جنبش‌های فمینیستی است که در عین آکادمیک بودن، برای کسانی که زمینه‌های مطالعاتی مشابه ندارند، نیز قابل‌فهم است. ترجمه کتاب به رغم حجم بسیار زیاد محتوا به‌خوبی انجام‌شده و مخاطب فارسی‌زبان با جمله یا پاراگراف غیرقابل فهمی در کتاب مواجه نمی‌شود. به نظر می‌رسد این کتاب اولین ترجمه خانم گازرانی درزمینۀ مسائل زنان است؛ انجام چنین کار دشواری توسط ایشان، جای تحسین دارد.

دربارۀ جهان ملک خاتون می‌توان گفت که در تعظیم عشق و صبر بر جفای محبوب تابه‌حال شاعری این میزان سخن نگفته است؛ گویی او تنها برای نوشتن از عشق و ناله از فراق می‌زیسته است. به هر رو، تکرار این مفاهیم در دیوان او شاید به مذاق روحیه امروزی ما شیرین نیاید ولی باید به یادداشت و توجه کرد که او کی بود، در چه قرنی و در چه خانواده‌ای می‌زیست و این‌که توانسته این حجم از شعر را پنهان دارد یا به نحوی نگاه دارد که اکنون به دست ما برسد حتماً قصه‌ای پر نشیب و فراز داشته است که مقدمه‌اش بر دیوان گویای بخشی از تاریخ زیست زنان است.

جنبش من هم، گونه‌ای از فمینیسم را نشان می‌دهد که بر همبستگی متمرکز است و فمینیسم را بار دیگربه نوعی جدید شکل می‌دهد. جنبش «می‌تو» این ایده را مطرح کرد که همه ما مسئولیت از بین‌بردن تبعیض جنسی را بر عهده داریم، و باید تلاش کنیم برای جهانی که هیچ زنی مجبور نباشد بگوید من هم. ( دنیایی که هیچ زنی در آن آزارنبیند).