نویسنده: digari

 با تمام سوءاستفاده‌هایی که از عبارت (آزادی زنان) در پی کسب آن بودند اما زنان بعد از حمله 2003 به‌طور کامل در دولت موقت غائب بودند. سیستم حقوقی قبیله‌ای نیز به انقیاد بیشتر حقوق زنان کمک کرد. رژیم عراق و دولت ایالات‌متحده هر دو نقش خود را در تضعیف حقوق زنان انکار کردند. زنان از نیروی کار بیرون رانده شدند، به‌طور فزاینده‌ای به شوهر یا بستگان مرد وابسته شدند. مجبور به فرزندآوری بیشتر شدند درحالی‌که ازنظر اقتصادی نمی‌توانستند آن‌ها را تأمین کنند، خشونت مبتنی بر جنسیت ازجمله خشونت خانگی و جنایات ناموسی بیشتر شد. همه این‌ها بخشی از هزینه‌های دردناک تحریم بود.

در طول چندین دهه جنگ و کشتار، آنان بیش از همه افراد جامعه از مجموعه‎ی حقوق انسانی خود، دسترسی به امکانات اولیه زندگی، امنیت، امکانات سلامتی و بهداشتی، تحصیل و کار، فعالیت اجتماعی، سیاسی و فرهنگی و داشتن جامعه مدنی مستقل محروم شده‏اند. در حالیکه پس از جنگ سرد با وجود چالش‌ها و تغییر پی در پی رژیم‌های سیاسی، امیدهایی برای تحقق یک زندگی بهتر برای مردم افغانستان نمایان شده بود، اما جنگ و اشغال باردیگر همه چیز را نابود کرد. امروز با شعله‌ور شدن دوباره آتش جنگی تمام عیار در سراسر کشور و ظهور دوباره طالبان که در پی خروج غیرمسئولانه نیروهای آمریکایی از افغانستان، ضعف حکومت مرکزی و حمایت یا بی‎ عملی سایر کشورهای منطقه، صورت گرفته است، زندگی و آینده زنان افغانستان باردیگر در معرض تهدید و خطر قرار گرفته است. خشونت سازمان یافته علیه زنان توسط طالبان، ارتکاب جرایم جنگی از جمله کشتار غیر نظامیان، غصب خانه‏ ها و غارت اموال، تجاوز، ازدواج اجباری، خشونت‌های جنسی و جنسیتی و نقض فاحش حقوق بشر، آینده تاریکی را برای زنان افغانستان نشان می‌دهد

من یادم هست زمانی که در لویه جرگه قانون اساسی روی ماده برابری تلاش یا لابی می‌کردیم به هزار صفتی که برای زنان در افغانستان خطرناک است ما را متهم می‌کردند. می‌گفتند این زنان کافر هستند و انگ‌هایی از این دست می‌زدند؛ اما زنان برای رسیدن به حقوق خود از هیچ تلاشی دست نکشیدند. حتی به نظر من تلاش زنان در بلند کردن صدای خود و تردیدها و نگرانی‌هایی که نسبت به صلح با طالبان وجود داشت از مردانی که در نهادهای مدنی دیگر فعالیت می‌کردند بیشتر بود و بیشتر لابی کردند. ما متأسفانه حرکت گسترده نداریم اما گاهی همه این حرکت‌ها در جایی به هم پیوسته‌اند.

ملک بنیانگذار  eed wa7da که به بازماندگان تجاوز کمک می‌کند، می‌گوید:  «وقتی کلمه مبارزه را به کار می‌بریم، گویی چیزی را که به ما تعلق ندارد می‌خواهیم. این حق اساسی ماست که در جهانی عاری از خشونت زندگی کنیم. به همین دلیل است که برای ما مهم است که این حقوق را پس بگیریم و زمینه را برای ایجاد جامعه برابرتر برای نسل بعدی فراهم کنیم.

مشکل اصلی جنبش زنان در افغانستان همین است که با متن زندگی زنان در افغانستان کمتر آشنا هستند. این زنان اکثراً در مراکز شهرهای بزرگ افغانستان هستند. در این شهرها زنان برخوردار از فرصت‌ها و امکانات بوده‌اند. تعداد زیادشان از خارج برگشته‌اند که آشنا با اندیشه‌های فمینیستی و تفکر مدرن هستند؛ اما با مناسبات اجتماعی و فرهنگ مردم افغانستان کمتر آشنایی دارند. این شکاف فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی، میان شهرها و روستاهای افغانستان بسیار زیاد وجود دارد.

جنبش زنان در خاورمیانه ریشه‌های نزدیکی به هم دارد. با نگاهی به ریشه‌های شکل‌گیری جنبش زنان در ایران و ترکیه می‌توان گفت در هر دو کشور تصمیم دولت بر تغییر وضعیت زنان به دلیل نگاه ناسیونالیستی تا حدود زیادی سبب تغییر در وضعیت زنان هر دو کشور شد این البته در کنار عاملیت زنان برای تغییر وضع خود در پی آشنایی با تجدد غربی بود. آگاه شدن زنان به حقوق خویش به آموزش زنان و تلاش برای محدود کردن کودک‌همسری و شکل‌گیری انجمن‌های زنانه و روزنامه‌های زنان شد.