دسته: ادبیات زنانه

تسلط فوق‌العاده دیمیتروا بر شعر و گستردگی دایرۀ کلمات این شاعر سبب شده است که مضامین آزادی‌طلبی در اشعارش بسیار مؤثرتر از شاعران هم‌طرازش نمایان شود. بلاگا با حفظ نشانه‌های زنانه در شعرش توانست دغدغه‌های جدی اجتماعی‌اش را به جهانیان اعلام کند. بلاگا نیز مانند بیشتر شاعران از عنصر روایت در شعر خود استفاده می‌کند. به‌عنوان نمونه در شعر «افسانه خانوادگی» در سطرهای نخستین به‌گونه‌ای مقدمه‌چینی می‌کند تا بتواند داستان خویش را بازگو کند.

یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های شعر عرب معاصر کاربرد رمز یا نماد در شعرها در بیان دردهای جامعه است و از این طریق شاعران چشمان خود را به آفاق وسیع انسانیت گشوده‌اند که البته این رمزگان در شعر مرام المصری به‌سادگی بیان می‌شود و زبان را در سطحی قرار می‌دهد که بتواند خود را از صناعت‌ها و آرایه‌های بی کاربرد رها نماید.

اشعار او مملو از تصاویر مجزا و متفاوت، با رعایت اصل تکه چسبانی و سرشار از القاء مفاهیمی چون آشفتگی، بی‌نظمی، تقابل وگسست است. همچنین دارای قدرت و ظرفیت نمایشی زیادی است. آشنایی‌زدایی یکی دیگر از تکنیک‌هایی است که علیوان از آن به‌خوبی بهره می‌برد؛ آشنایی‌زدایی از شگردهایی است که فضای شعر را ابهام‌آمیز می‌کند تا خواننده برای دریافت معنی به‌زحمت بیفتد و با درک معنی هیجان‌زده شود و از آن لذت ببرد.

ادبیات ، به شکلی بیان زیبای مفاهیم ذهنی و احساسهای درونی واندیشه های بشری است ، در قالب نافذ و گیرا و چون از زیبایی برخوردار است مردم را به سوی خود جذب می کند و با زندگی عجین می شود. ادبیات هنر آفرینندگی است و جنگ را با همه ابعادش می تواند به تصویر بکشد. به مناسبت پرونده دیگری در مورد زنان و جنگ، مروری کوتاه رمان های نویسندگان زن ایرانی و خارجی که در ایران آثارشان منتشر شده و متمرکز بر جنگ است کرده ایم.

این مجموعه شعر سرشار از خرده‌روایت‌هایی است که به‌شدت استعاری و تصویری هستند. عنصر حرکت نیز در زیبایی شعرهای این مجموعه نقش دارد. استفاده از عناصر سینمایی نشان می‌دهد شاعر از امکان‌های روایی بهره برده است تا بتواند به شعرهایش معنا و فرم بدهد.

زمان محوری‌ترین عنصری است که پگاه احمدی در این مجموعه شعر از آن بهره جسته است او از زمان به شکلی نمادین استفاده کرده البته این به قواعد دستوری یا زمانی افعال منتهی نمی‌شود بلکه زمان در هر سطر به یاری مکان‌ها شتافته و ارتباط معنایی را عمیق‌تر می‌نماید.

اسامی زنان نویسنده در این جوایز انگشت شمار است و این مساله سوالهای زیادی را پیش روی ما قرار می دهد. آیا زنان نویسنده ایرانی آثار درخور توجهی خلق نمی کنند یا مردسالاری جامعه ادبی التفاتی به نویسندگان پر شمار زن ندارد؟