دسته: اینترسکشنال

برای فمنیست بودن، باید همانطور که زنان فلسطینی برای آزادی، عدالت و برابری مبارزه می‌کنند، به پاخواست. تا زمانی که زنان فلسطینی مجبور به زایمان در ایست‌های بازرسی هستند، یا دستبند زده به تخت‌های زندان، یا به دلیل حملات شدید هوایی اسراییل سقط جنین کرده اند، شاهد نابودشدن خانه‌هایشان هستند، یا از ادامه تحصیل در خارج از کشور بدلیل محاصره اسراییل منع شده اند، یا توسط ساکنان سنگسار می‌شوند و یا از آزار واذیت‌های در راه مدرسه بدست نیروهای نظامی اسراییلی، به ستوه آمده اند، موضوع فلسطین یک مسئله فمنیستی است.

فمینیست‌ها می‌دانند که پدرسالاری زنان را به جان هم می‌اندازد و دشمن اصلی آنان را خودشان معرفی می‌کند. مردسالاری با طرح مباحث کاذب و پرسروصدایی «چون زنان علیه زنان» برایشان آزمون‌های اخلاقیِ افزوده تعریف می‌کند تا بعداً نتیجه بگیرد که «لیاقت» این زنان همین فرودستی است؛ آزمون‌هایی که مسئولیت نابرابری جنسیتی را بر دوش خود زنان می‌گذارد؛ زنانی که هنوز با خودشان دعوا دارند؛ و اعتراضشان به مردسالاری زنده و عینی، با همین ارجاعات تحقیر می‌شود تا نهایتاً به بعد از حل مناقشۀ بین خودشان موکول شود! سعی داشتم نشان دهم که فمینیست اینترسکشنال همین منطق را در فرودستی اتنیک‌ها درمی یابد و ارادۀ آنان برای کسب قدرت -برابر- نه فقط قرابتی بااحساس ناسیونالیستی ندارد؛ بلکه همان تصویر خشم و نا عدالتی در تاریخ و منطق فمینیستی است.