ریچارد فرای و دنورا کوهن/برگردان شمیم شرافت
دیگری: همباشی به پدیده ای رایج میان آمریکاییان تبدیل شده است و تحقیقات نیز نشان داده اند که اکثر زنان پیش از ازدواج اولشان مدت زمانی با فرد مورد نظر زندگی می کنند. اما تفاوت های جالب توجهی نیز در دستاوردهای آموزشی وجود دارد: همباشی بیش از همه در میان افرادی که تحصیلات پایین تری دارند رواج دارد و افزایش آن در این گروه با کاهش نرخ ازدواج رسمی بین آنان همراه بوده است. البته این مسئله برای دانشجویان که نرخ ازدواجشان با رشد همباشی ثابت مانده است، مصداق ندارد.
در سال ۲۰۰۹، از ۶۰.۴ میلیون آمریکایی ۳۰ تا ۴۴ ساله، ۴.۲ میلیون (۷%) با شریک خود از جنس مخالف زندگی می کردند بدون اینکه با وی ازدواج کرده باشند. اما اکثریت (۵۸%) ازدواج کرده و با همسر خود زندگی می کردند. ۳۵% باقی مانده نیز با جنس مخالف چه همسر چه شریک خود زندگی نمی کردند، و تعداد زیادی ازاین افراد(۴۲%) قبلا ازدواج کرده بودند.
با توجه به وضعیت تاهل و میزان تحصیلات، باید اشاره کرد که احتمال ازدواج در افرادی که تحصیلات دانشگاهی داشته اند بیشتر از همپایان خود با تحصیلات کمتر است (فرای و کوهن، ۲۰۱۰). به نظر می رسد که افرادی که مدرک دانشگاهی ندارند بیشتر همباشی را انتخاب می کنند.
در سال ۲۰۰۹ بین افراد ۳۰ تا ۴۴ سال که دارای مدرک دانشگاهی بودند، ۶۸% متاهل بوده و ۴% با جنس مخالف خود بدون اینکه ازدواج کنند، زندگی می کردند و ۲۸% نیز بدون جنس مخالف زندگی می کردند. در بین افرادی که مدرک دانشگاهی نداشتند، ۵۴% ازدواج کرده بودند، ۸% با جنس مخالف بدون اینکه ازدواج کنند، زندگی می کردند و ۳۸% بدون شریک از جنس مخالف زندگی می کردند.
میزان همباشی طی ۱۵ سال اخیر در این گروه سنی بیش از دو برابر شده است. با توجه به تحقیقات جمعیتی کنونی، در مقایسه با سال ۱۹۹۵ که تنها ۳% افراد ۳۰ تا ۴۴ سال همباشی داشتند، این میزان در سال ۲۰۱۰ به ۷% افزایش یافته است.
همباشی از سال ۱۹۹۵ در میان افراد ۳۰ تا ۴۴ سال دارا و فاقد تحصیلات دانشگاهی دو برابر شده است (به جدول مراجعه کنید). اما در این روند بین دو گروه تفاوت بسیاری دیده می شود.
افزایش همباشی بین افرادی که تحصیلات دانشگاهی داشته اند، موجب کاهش ازدواج نشده است. نزدیک ۷۰% افراد ۳۰ تا ۴۴ سال با مدرک دانشگاهی در سال ۱۹۹۵ ازدواج کرده بودند و این مقدار ثابت مانده است.
با این حال، در میان افراد با تحصیلات پایین تر، میزان افرادی که ازدواج کرده اند با رشد همباشی (و زندگی بدون شریک) کاهش یافته است. در سال ۲۰۱۰ تنها ۵۶% افرادی که مدرک دانشگاهی نداشته اند، متاهل بوده اند و با توجه به پیمایش جمعیتی کنونی، این میزان از ۶۳% در سال ۱۹۹۵ کاهش یافته است. در سال ۲۰۱۰، ۳۶% افرادی که تحصیلات کمتری داشته اند نه ازدواج کرده اند و نه با شریکی از جنس مخالف همزیستی داشته اند، که نسبت به سال ۱۹۹۵، این میزان ۳۳% بیشتر شده است.
در حال حاضر کمتر از یک نفر از هر ده نفر با شریکی از جنس مخالف همزیستی دارد، اما از یک نظر افراد بیشتری گزارش همباشی داده اند. برآوردهای اخیر پیمایش ملی رشد خانواده نشان می دهند که نزدیک ۷۰% از زنان در ابتدای ۳۰ سالگی خود تجربه ی همباشی داشته اند (مرکز ملی تحقیقات ازدواج و خانواده[۱]، ۲۰۱۰). این روزها، برای ازدواج باید از مسیر همباشی عبور کرد. بیش از نیمی از زنان ۱۹ تا ۴۴ ساله (۵۸%) که برای اولین بار ازدواج کرده اند، پیش از ازدواج با همسرشان زندگی می کرده اند (کندی و بامپس، ۲۰۰۸[۲])تحلیل میزان افرادی که با هم همباشی داشته اند یا آن هایی که بعد از همباشی با هم ازدواج کرده اند بر اساس تحصیلات، فراتر از محدوده ی این گزارش است، اما تحقیقات نشان داده است که تفاوت چشمگیری در این زمینه وجود دارد. چنانچه می توان از نرخ همباشی کنونی برآورد کرد، زنان فاقد تحصیلات دانشگاهی نیز بیشتر زندگی همباشی داشته اند. در میان زنان ۱۹ تا ۴۴ ساله، ۷۰% آن هایی که تحصیلات دبیرستانی نداشتند در مقایسه با نزدیک نیمی از زنانی که دارای تحصیلات مشابه بودند (۵۲%) و یا مدرک دانشگاهی داشته اند (۴۷%) تجربه ی همباشی داشته اند (مرکز ملی تحقیقات ازدواج و خانواده، ۲۰۱۰). علاوه بر این، مرکز پژوهش های ملی رشد خانواده اشاره کرده که تحلیل داده های افراد ۱۵ تا ۴۴ ساله ای که برای اولین بار با هم همباشی داشتند، نشان داده است که افرادی که با تحصیلات دانشگاهی باهم همباشی داشته اند بیشتر احتمال دارد که طی سه سال زندگی با همدیگر ازدواج کنند تا افرادی که تحصیلات پایین تری دارند. همین آمار نشان می دهد بیش از ۶۰% افراد با تحصیلات دانشگاهی که همباشی داشته اند، در مقایسه با نیمی از آن هایی که دیپلم داشته اند، طی سه سال با زوج خود ازدواج کرده اند (گودوین، موشر و چندرا، ۲۰۱۰[۴]).
یافته های مرکز تحقیقات پیو[۵] نشان داده است که بیشتر (و نه همه ی) افراد زندگی کردن در کنار هم را قدمی به سوی ازدواج می دانند. در پیمایش مرکز تحقیقات پیو در سال ۲۰۱۰، نزدیک دو سوم (۶۴%) پاسخ دهندگانی که با شریک خود زندگی می کردند، آن را به عنوان قدمی به سوی ازدواج قلمداد کرده اند.
در نگرش به همباشی به عنوان قدمی به سوی ازدواج تفاوتی بین میزان تحصیلات پاسخ دهندگان وجود نداشت، اما در سطح درآمد تفاوت هایی مشاهده شد. اکثر پاسخ دهندگان در طبقات بالا (که درآمدشان حداقل ۷۵۰۰۰ دلار بود) بیش از افراد با درآمد کمتر (کمتر از ۳۰۰۰۰ دلار) زندگی کنار همدیگر را به عنوان قدمی برای ازدواج می دانستند (۶۹% به ۵۹%).
نظرسنجی های عمومی نشان می دهند که آمریکایی ها نسبت به گذشته زوج هایی را که ازدواج نکرده اند بیشتر می پذیرند، اما شماری نیز با این سبک زندگی مخالفند. تحقیق مشابهی از مرکز تحقیقات پیو با افرادی که اکنون و درگذشته همباشی داشتند، مصاحبه کرده و نتیجه گرفته است که در تصور عمومی ۴۳% افراد بر این باورند که افزایش زوج هایی که ازدواج نکرده اند و باهم زندگی می کنند برای جامعه خوب نیست، در حالی که ۹% فکر می کننداین مساله مناسب جامعه است و برای ۴۶% هم فرقی نداشته است.
منبع:
پانویس
[۱] National Center for Marriage and Family Research, 2010
[۲] Kennedy and Bumpass, 2008
Goodwin, Mosher, and Chandra, 2010[5] ]4]Pew Research Center