در زمان جنگ با شوروی حضور زنان در احزاب سیاسی خوب بود؛ در آن زمان وزیر زن داشتیم و حضور زنان در سطوح رهبری هم خوب بود. زنان تحصیلکرده در آن زمان زیاد بودند و در عرصه‌های اقتصادی، اجتماعی و هنری مشارکت داشتند. در زمان جنگ‌های تنظیمی نیز باز اوضاع بهتر از زمان طالبان بود و زنان می‌توانستند به دانشگاه‌ها بروند. فرصت‌های کاری برای زنان در ادارات مساعد بود. متأسفانه دوران طالبان اوضاع در عرصه‌های مختلف برای زنان بسیار سیاه بود. در این ایام زنان از دسترسی به همه حقوقشان محروم بودند، امکان تحصیل و کار کردن نداشتند و ضربه سهمگینی به حضور زنان در جامعه وارد شد. بعد از آن ما شاهد نسل بی‌سوادی از دختران هستیم. حضور طالبان سبب شد که خانواده‌ها دیدشان به زن دوباره سنتی شود و حتی بعد از اینکه طالبان رفت و در سال‌های ابتدایی بعد از رفتنشان نیز دیگر اجازه حضور به دختران در مکاتب را نمی‌دادند

شماره تلفن ویژه کمک به زنان در برابر خشونت خانگی ٠٨٠٠٢٢٢۵۵۵است که به‌صورت شبانه‌روزی، در کل سال، کاملاً رایگان و حتی بدون نام از زنان و دختران حمایت می‌کند. این مراکز در سال ٢٠١٩ در مجموع هشت هزار و ٧٣٠ تماس تلفنی ثبت کرده اند که شش هزار و ٩٠١ تماس از طرف زنان و دختران بوده است و خود ٧٩ درصد از کل تماس‌ها را شامل می‌شود. از مجموع این تماس‌ها در ٢٣٨ مورد، میزان خشونت آنقدر زیاد و شدید بوده که به مداخله پلیس انجامیده و پلیس به محل اعزام شده است.
دیگری: خشونت خانگی علیه زنان،‌ که آن را هر نوع آسیب جانی، فیزیکی، جنسی، روانی، اقتصادی و اجتماعی به زنان تعریف می‌کنند،خشونت علیه زنان در سراسر دنیا مشاهده می‌شود. کمتر زنی است که دست‌کم یکی از اشکال خشونت را تجربه نکرده باشد.آمار و ارقام نشان می‌دهد که حتی در کشورهای توسعه‌یافته غربی،‌ البته نه به نسبت برابر با سایر کشورها، مسئله‌ای جدی به نام خشونت خانگی وجود دارد و نه تنها زنان در حوزه خصوصی از امنیت برخوردار نیستند،‌ بلکه همواره تهدید اصلی را از همین حوزه دریافت می‌کنند

این جنگ بیش از ۶.۶ میلیون نفر را در کشور آواره کرده است علاوه بر این بیش از ۵.۶ میلیون سوری نیز در حال عبور از مرزهای خود هستند.
این بحران طولانی در سوریه عواقب مخربی برای زنان و دختران به همراه داشته است. از ناامنی غذایی گرفته تا از بین رفتن فرصت‌های تحصیلی، فقدان آب سالم یا خدمات بهداشتی و همچنین میزان بالای خشونت مبتنی بر جنسیت که زنان و دختران با آن روبرو هستند. به‌طوری‌که آمار ۶۹ درصدی ازدواج زودرس گزارش شده است.
کارگروه زنان در سازمان ملل متحد در تلاش است تا نیازهای زنان و دختران پناهنده را برطرف سازد و نقش خود را درزمینهٔ حل مناقشات، ایجاد صلح و بهبودی اوضاع ارتقا بخشد

پس از مدتی به دلایلی نامعلوم مقرری قطع شد و فاطمه که نه توانش را داشت و نه سوادش را از پیِ پیگیری آن بر نیامد و آن خردمغازه را از دست داد. حالا دیگر لوازم نوشتن و خرده ریزهای دیگرش را وقتی به خانه اهالی محل می رفت که خانه هایشان را تمیز کند یا لباسهایشان را بشورد، به آنها می فروخت. گاه گاهی هم سبزی تمیز می کرد و برای فروش می برد تا چرخ زندگی نایستد.
دخترکش را خیلی زود عروس کرده بود و پسرش را هم در میان انبوهی از خاک و گل هر روز به شام می رساند تا کارگر روزمزد خوبی باشد و از قِبل آن درآمدی کسب کند.
بعد تمام این سال ها، فاطمه هنوز هم وقتی قرار است میان سال های جوانی بگردد و یاد ایام کند، آن را در میان آژیر قرمز جنگ به یاد می آورد و ترس و دلهره مدامی که همراهش بود؛ وقتی پله های زیرزمین را دوتا یکی طی می کرد، وقتی نگران کودک در شکمش بود که مبادا سقط شود، وقتی نگران همسر سربازش بود که مبادا شهید شود، وقتی نگران وضعیت قرمز بود که مبادا تمام نشود.

این که منفعلانه در قرنطینه بمانم را دوست نداشتم و با این کار یک اتصال به بیرون به گروهی که مشغول کمک بودند، داشتم او درباره این که در بحران ها کمک های مردم مفید است یا ممکن است مضراتش بیشتراز فایده هایش باشد، می گوید: همچنان اندیشیدن به این مسئله برای من مهم است. اما در نهایت به این نتیجه رسیدم که در لحظه بحران وقت این نیست که بشینیم تحلیل مقیاس کلان انجام بدهیم و کاری نکنیم. در آن لحظه نیاز به حضور فعال ما هست تا در آن شرایط افراد بیشتری جان سالم به در برند و بعد از فروکش کردن بحران به تحلیل کلان بپردازیم تا در بحران های بعدی تاثیرخودش را نشان دهد، مثلا به دنبال راهکارهایی دیگری مثل مطالبه گری … باشیم.

اما حتی با تدقیق در ریشه آداب و رسوم نیز در می یابیم که اینها همگی اصولی بودند که یا از ابتدا وجود نداشته و سپس وضع شده اند یا به تدریج تغییر کرده¬اند. بنابراین می¬توان نتیجه گرفت همواره قانون فرهنگ را از پس خود می¬کشد و باعث بهبود و اصلاح آن می¬شود. اینکه بگوییم فرهنگ جامعه باید اصلاح شود، نواختن شیپور از سر گشاد آن است. حتی اگر فرضا فرهنگ تغییر و بهبود یابد، ممانعت از رفتارهایی که با اصول فرهنگی نمی¬خوانند نیازمند قانون و سازوکار قانونی مناسب است بیایید یک مثال عینی بزنیم. در زن کشی که ذیل فرهنگی ناموس¬پرستی تعریف می¬شود، مسئولیت فرهنگ بالاتر است یاقانون؟

در مواجهه با این خشونت،‌ زنان در نشستی با حضور حامیان محلی به توافق جمعی رسیدند که اقدامات پایداری صورت گیرد تا رنج لیبریایی‌ها،‌ و به‌ویژه زنان و کودکان، به گوش جهان برسد.
بسیاری از افراد کمپین را به یک ماجراجویی بی‌ثمر و تلاش بیهوده تقلیل دادند. به این زنان علاوه بر خیلی از اسم‌های تحقیرآمیز دیگر، «بولداگ‌های بی‌دندان» می‌گفتند. آنها موفق نشدند ما را بترسانند، بلکه کاملاً برعکس ما جسارت پیدا کردیم که برای بقا و رسیدن به صلح پایدار تلاش کنیم.

اتنیکی‎ کردن پدیده زن ‎کشی دو پیامد عمده را درپی دارد. نخست اینکه، برجسته‎ کردن بیشتر زن ‎کشی به بهانه حفظ ناموس در میان این گروهها به خلق ذهنیتی در میان آنها منجر می‎شود که زن ‎کشی را همچون ویژگی ذاتی در خود درونی کنند. برای توجیه چنین روایت ‎هایی عموما به عامل فرهنگ اشاره می‎شود و این پدیده را همچون امری تغییرناپذیر و ذاتی این گروها فرض می‎کنند. متاسفانه حتی در میان برخی فعالان حقوق زن و مدنی مشاهده می‎شود که علاوه بر نادیده ‎گرفتن و یا انکار شرایط سیاسی، اجتماعی و اقتصادی حاکم بر مناطق کردنشین وعرب‎ نشین ایران در وقوع زن‎ کشی، این پدیده به فرهنگ آنها همچون امری ذاتی تقلیل می‎یابد. اتخاذ چنین رویکردهای فرهنگ‎محورانه‎ای ضمن انکار و نادیده‎گرفتن بستر اقتصادی و اجتماعی زمینه ساز زن کشی در میان کوردها و عرب ‎ها، موجب می‎شود که نه تنها زن‎کشی را همچون خصلتی عمومی در میان خود درونی کنند، بلکه همچنین به این گزاره این فرهنگ ماست و راه برون رفتی وجود ندارد، باور کنند و با توسل به آن زن‎کشی خود را توجیه ‎کنند.

زنان عراقی چندین دهه جنگ را پشت سرگذاشته‌اند، از جنگ با ایران در دهه ۱۹۸۰ تا جنگ خلیج در سال ۱۹۹۱ ، و حمله ایالات‌متحده در ۲۰۰۳ و در انتها جنگ با گروه تروریستی داعش. سال‌ها جنگ زیرساخت‌های این کشور را از بین برده است، تبعیض جنسیتی و فقر ارمغان جنگ در عراق است. در ادامه نگاهی به اثرات این جنگ‌ها بر زندگی زنان می‌اندازیم.

در این روزها همه در مورد پدر رومینا حرف می‌زنند، در اینکه پدر قاتل است شکی نیست اما واکنش افراد در فضای رسانه‌ای به گونه‌ای است که انگار تنها مقصر اوست نه دولت، نه قانونگذار، نه پلیس ،نه دستگاه قضا که هیچ توجهی به قتل‌هایی از این دست ندارد. به نظر می‌رسد ما فعالان زنان باید حواسمان باشد که صرفا انگشت اتهام را به طرف پدر رومینا نگیریم بلکه به محکوم‌کردن سیستمی بپردازیم که چنین قتل‌هایی به دلیل اهمال او از وظایفش رخ می‌دهد.لازم است قتل‌های ناموسی را تنها امری فردی و شخصی نبینیم. همچنین در موارد بسیاری خشونت خانگی با اعتیاد مرد در رابطه است و بنابراین باید توجه کنیم که باز ساختار جامعه مردان و زنان را به سمت اعتیاد سوق می دهد.