جنبش هنر فمینیستی در گرماگرم تظاهرات ضد جنگ و جنبش‌های مدنی و حقوق دگرباشان در اواخر دهه‌ی ۱۹۶۰ شکل گرفت. هنرمندان فمینیست با بازگشت به ایده ال های آرمانی جنبش‌های مدرنیستی اوایل قرن ۲۰، به دنبال بازنویسی تاریخ هنر به غلط مردانه همراه با تغییر دنیای کنونی اطراف خود با هنرشان بودند. تمرکز آن‌ها بر مداخله در دنیای هنر غالب و میراث آثار برجسته در کنار تعاملات روزمره‌ی اجتماعی بود.

کتاب فراسوی بدنامی، نقدهای زیادی شد و محور نقدها حس و روح و بیان بدون سانسور کتاب بود. تا حدی که آخوندهای جامعه که زورو زر هم داشتند، مرا تکفیر کردند و حضورم را برای دیگر زنان و جوانان، خطرآفرین خواندند. مجبور شدم بیایم کابل و دور از خانواده ام همراه با یک برادرم زندگی کنم، چون با خانواده یکجا پس از فراغت از دانشگاه، برگشته بودیم بدخشان. بر اساس همین پس زمینه یاد شده تاکنون به من در نهادهای دولتی، کار رسمی نمی دهند و با سختی های زندگی مجبورم بسازم.

در مورد زنان کارگر پژوهش های زیادی صورت نگرفته است از بین پژوهش های انجام شده بیشترین انها مربوط به سلامت روان و جسم زنان کارگر است و متاسفانه پژوهشی بر روی میزان استثمار زنان کارگر، تاثیر قوانین بر زندگی حرفه ای آنان یا تاثیر مهدکودک ها بر بهره وری زنان کارگر، ازارجنسی در محیط کارنشده است