دسته: قتل ناموسی

اتنیکی‎ کردن پدیده زن ‎کشی دو پیامد عمده را درپی دارد. نخست اینکه، برجسته‎ کردن بیشتر زن ‎کشی به بهانه حفظ ناموس در میان این گروهها به خلق ذهنیتی در میان آنها منجر می‎شود که زن ‎کشی را همچون ویژگی ذاتی در خود درونی کنند. برای توجیه چنین روایت ‎هایی عموما به عامل فرهنگ اشاره می‎شود و این پدیده را همچون امری تغییرناپذیر و ذاتی این گروها فرض می‎کنند. متاسفانه حتی در میان برخی فعالان حقوق زن و مدنی مشاهده می‎شود که علاوه بر نادیده ‎گرفتن و یا انکار شرایط سیاسی، اجتماعی و اقتصادی حاکم بر مناطق کردنشین وعرب‎ نشین ایران در وقوع زن‎ کشی، این پدیده به فرهنگ آنها همچون امری ذاتی تقلیل می‎یابد. اتخاذ چنین رویکردهای فرهنگ‎محورانه‎ای ضمن انکار و نادیده‎گرفتن بستر اقتصادی و اجتماعی زمینه ساز زن کشی در میان کوردها و عرب ‎ها، موجب می‎شود که نه تنها زن‎کشی را همچون خصلتی عمومی در میان خود درونی کنند، بلکه همچنین به این گزاره این فرهنگ ماست و راه برون رفتی وجود ندارد، باور کنند و با توسل به آن زن‎کشی خود را توجیه ‎کنند.

در این روزها همه در مورد پدر رومینا حرف می‌زنند، در اینکه پدر قاتل است شکی نیست اما واکنش افراد در فضای رسانه‌ای به گونه‌ای است که انگار تنها مقصر اوست نه دولت، نه قانونگذار، نه پلیس ،نه دستگاه قضا که هیچ توجهی به قتل‌هایی از این دست ندارد. به نظر می‌رسد ما فعالان زنان باید حواسمان باشد که صرفا انگشت اتهام را به طرف پدر رومینا نگیریم بلکه به محکوم‌کردن سیستمی بپردازیم که چنین قتل‌هایی به دلیل اهمال او از وظایفش رخ می‌دهد.لازم است قتل‌های ناموسی را تنها امری فردی و شخصی نبینیم. همچنین در موارد بسیاری خشونت خانگی با اعتیاد مرد در رابطه است و بنابراین باید توجه کنیم که باز ساختار جامعه مردان و زنان را به سمت اعتیاد سوق می دهد.