دسته: زنان و صلح

 با تمام سوءاستفاده‌هایی که از عبارت (آزادی زنان) در پی کسب آن بودند اما زنان بعد از حمله 2003 به‌طور کامل در دولت موقت غائب بودند. سیستم حقوقی قبیله‌ای نیز به انقیاد بیشتر حقوق زنان کمک کرد. رژیم عراق و دولت ایالات‌متحده هر دو نقش خود را در تضعیف حقوق زنان انکار کردند. زنان از نیروی کار بیرون رانده شدند، به‌طور فزاینده‌ای به شوهر یا بستگان مرد وابسته شدند. مجبور به فرزندآوری بیشتر شدند درحالی‌که ازنظر اقتصادی نمی‌توانستند آن‌ها را تأمین کنند، خشونت مبتنی بر جنسیت ازجمله خشونت خانگی و جنایات ناموسی بیشتر شد. همه این‌ها بخشی از هزینه‌های دردناک تحریم بود.

با هنر می توانید شنیده شوید. متأسفانه مردم بیشتر خواهان یک اجرای شاد هستند اما هنر می تواند مجموعه ای زیبا با محتوایی تلخ و گزنده از واقعیت باشد. محتوا می تواند آنها را به کنش و فعالیت ترغیب کند وقتی که آن ملودی زیبا را با خود زمزمه و تکرار می کنند. ما زنان، قوی و باهوش هستیم و می توانیم با خلاقیتی که داریم به خواسته هایمان برسیم. از طریق هنر مثل نویسندگی، شعر، عکاسی، موسیقی و غیره، ما می توانیم رنج هایمان را رها و آشکار کنیم و برای زنده ماندن شجاعت بیشتری بدست بیاوریم؛ بنابراین، هنر می تواند راهی برای رهایی و آزادیخواهی باشد. با انرژی مثبت می توانیم کوهها را هم جابجا کنیم.

فمینیست‌ها می‌دانند که پدرسالاری زنان را به جان هم می‌اندازد و دشمن اصلی آنان را خودشان معرفی می‌کند. مردسالاری با طرح مباحث کاذب و پرسروصدایی «چون زنان علیه زنان» برایشان آزمون‌های اخلاقیِ افزوده تعریف می‌کند تا بعداً نتیجه بگیرد که «لیاقت» این زنان همین فرودستی است؛ آزمون‌هایی که مسئولیت نابرابری جنسیتی را بر دوش خود زنان می‌گذارد؛ زنانی که هنوز با خودشان دعوا دارند؛ و اعتراضشان به مردسالاری زنده و عینی، با همین ارجاعات تحقیر می‌شود تا نهایتاً به بعد از حل مناقشۀ بین خودشان موکول شود! سعی داشتم نشان دهم که فمینیست اینترسکشنال همین منطق را در فرودستی اتنیک‌ها درمی یابد و ارادۀ آنان برای کسب قدرت -برابر- نه فقط قرابتی بااحساس ناسیونالیستی ندارد؛ بلکه همان تصویر خشم و نا عدالتی در تاریخ و منطق فمینیستی است.

مهدیه آهنی دیگری: «من می خواستم که سرزمین مون از طریق صلح و گفتگوی دولت ها گرفته بشه… خداوند کره ی زمین رو برای جانداران آفریده. الله تعالی مرز نگذاشته که از اینجا مسیحی رد بشه از اون ور مسلمان. همچین چیزی نیست، تو قرآن هم نیست. خوب بود که [آزادسازی قره باغ] از طریق صلح […]

«حیفا زنگنه»، در« شهر زنان بیوه»، داستان کشورش را بازمی‌گوید. داستان را از اواخر قرن بیستم شروع می‌کند، از زمان حمله آمریکا و انگلیس به عراق تا اشغال عراق. در این کتاب عمق فاجعه جنگ امریکا علیه عراق و تأثیری که بر زندگی روزانه زنان این کشور دارد بررسی می‌شود. نویسنده با چیره‌دستی تأثیر جنگ را بر تقویت گفتمان بنیادگرایی مذهبی نشان می‌دهد و در ادامه به ان جی اوهایی اشاره می‌کند که بعد از ورود امریکا به عراق با سرمایه دولت امریکا ساخته شدند و اثرات سویی که این شکل از فمینیسم بر جامعه مدنی و زنان عراق دارد را نشان می‌دهد.

در مواجهه با این خشونت،‌ زنان در نشستی با حضور حامیان محلی به توافق جمعی رسیدند که اقدامات پایداری صورت گیرد تا رنج لیبریایی‌ها،‌ و به‌ویژه زنان و کودکان، به گوش جهان برسد. بسیاری از افراد کمپین را به یک ماجراجویی بی‌ثمر و تلاش بیهوده تقلیل دادند. به این زنان علاوه بر خیلی از اسم‌های تحقیرآمیز دیگر، «بولداگ‌های بی‌دندان» می‌گفتند. آنها موفق نشدند ما را بترسانند، بلکه کاملاً برعکس ما جسارت پیدا کردیم که برای بقا و رسیدن به صلح پایدار تلاش کنیم.

نیمە تاریک وضعیت ضد انسانی انفجار مین اینجاست کە پس از قطع عضو و یا معلولیت دختران و زنان، قربانیان بە طور کلی منزوی می‌شوند، محرومیت اجتماعی در تمام ابعاد و عمق بر آن‌ها چیرە می‌شود و دارای کمترین میزان حمایت خانوادگی و اجتماعی هستند. در طول سال‌‏های پس از جنگ هیچ نوع حمایتی از مصدومان مین صورت نمی‌‏گیرد و این مشکل باعث بروز اختلالات بسیاری در زندگی این افراد می‌‏شود و آن‌ها نیازمند ارائه خدمات پزشکی، بهداشتی، مددکاری و روانشناسی مداوم هستند. دختران و زنان پس از قطع عضو ناشی از مین خانه‌‏نشین می‌شوند و در موارد بی‌شماری هم در صورت کە متأهل بودەاند، شوهرانشان آن‌ها را ترک کردەاست.

صادقانه اگر بگویم ،آنچه که در سوریه اتفاق افتاده، باعث شده است تا بسیاری از زنان و کودکان درگیر فضاهای جمعی تریشوند و به نوعی در عرصه اجتماعی و سیاسی فعالیت کنند. البته این امر خطر بزرگی نیز برای آنها به همراه داشته است؛ زیرا بسیاری از آنها زندانی یا کشته شده اند. اما با این وجود بسیاری دیگر را ترغیب کرده است که به کار خود در راه آزادی و صلح ادامه دهند و در مورد ان مطالعه کنند(البته اگر بتوانند از پس ان برایند) و از مردم خود حمایت کنند.