فراسیس رایان/ برگردان الهام عابد عبادی
دیگری: زنان معلول بیشتر از سایر افراد در معرض خطر خشونت خانگی قرار دارند ، پس به چه دلیل تعداد کمی خانه امن قابل دسترس برای آنها وجود دارد؟ آنها با یک سیستم ناکارآمد روبرو هستند.
برای زنده ماندن در خانه امن ، سارا (این نام واقعی او نیست) میوه و تکه های غلات را برای خوردن در اتاق خود ذخیره می کند. در ماه مارس، زمانی که ما برای اولین بار با یکدیگر صحبت کردیم ، یک ماه از اقامت او در آنجا می گذشت و او به علت سوء استفاده همسرخشونت گرش خانه را ترک کرده بود. زمانی که او منتظر یافتن مکانی برای اقامت بود به مدت یک هفته مهمان خانه دوستان و اقوام خود بود.
تحقیقات انجام شده توسط «حمایت از زنان» در سال ۲۰۱۷ نشان داد که ۶۰ درصد از مراجعه ها به خانه های امن به دلیل نبود جا مورد پذیرش واقع نمی شوند و این نشان می دهد زنانی که از خانه های خود به علت خشونت فرار می کنند فقط به دلیل کمبود فضا بازگردانده می شوند. اما از آنجا که سارا دارای معلولیت و چندین بیماری جسمی بود که راه رفتن را برای او دشوار می ساخت و همچنین به دلیل مشکلات روحی و روانی او، به او بیشترین اولویت داده شد.
او توضیح می دهد که شوهرش اغلب از معلولیت، علیه او استفاده می کند. او بیان می کند: «همسرم می گوید که من زندگی او را با معلولیتی که دارم خراب کرده ام و من نمی توانم به تنهایی با آن مقابله کنم». در طول زندگی مشترک او به همسرش متکی بود تا سرپرست و مراقب او باشد، و این موضوع شرایطی را ایجاد کرده بود که او مورد سوءاستفاده قرار گیرد. همسرش به طور معمول از انجام «مراقبت» سرباز می زد – و اگر او یکی از قوانین شوهرش را می شکست حتی غذا یا آب نیز از او دریغ می شد. اگر او کاری را همان گونه که همسرش می گفت انجام نمی داد، او را تهدید می کرد که به خدمات بهداشت روان زنگ می زند تا او را بستری کنند.همسرش مرتباً به شکلی خشونت آمیز با او رفتار می کرد و او را مجبور می کرد مصرف داروهای ضد افسردگی و سایر داروهای خود را متوقف کند. سارا می گوید این در حالی بودکه «اگر بسیار بیمار می شدم به شدت عصبانی می شد«. منزوی کردن سارا آسان بود: همسرش صندلی چرخ دار موتوری او را با خود می برد و به این ترتیب او روزها و یا حتی هفته ها مجبور می شد در خانه بماند.
خانه امن سارا را قادر ساخت تا از این سوءاستفاده فرار کند ، اما او اکنون به طرق مختلف در معرض خطر است. نزدیکترین حمام که به عنوان حمام «مناسب برای معلولین»طبقه بندی شده است ، دارای دوشی است که بالای وان قرار دارد و سارا نمی تواند بدون زمین خوردن از آن استفاده کند.
سارا در طبقه بالا می خوابد (بهتر از اتاقهای طبقه همکف است که دارای تختخواب های دیواری هستند و سارا نمی تواند از آنها بالا برود)، اما آنجا آسانسور ندارد و به این ترتیب او باید برای خارج شدن از اتاقش بسیار تلاش کند. او برای رفتن به آشپزخانه نیز نیاز به زحمت بسیار دارد، بسیار کم غذا می خورد و وزن زیادی از دست داده است. او از زمان حضور خود در خانه امن دو بار از پله ها به پایین افتاده است.
سارا تأکید می کند که کارمندان خانه امن بسیار با او مهربان بوده اند ، اما روشن است که مهمتر از هر چیز دیگری، عدم دسترسی به مکان های مورد نیاز بسیار بی رحمانه است. او می گوید: «من به آخر خط رسیده ام، من بسیار خسته و ناامید هستم».
اخیرا در انگلستان معضل سوءاستفاده خانگی طی چند هفته گذشته با توجه به واکنش شدید نسبت به تاخیر در تصویب لایحه منع خشونت خانگی -به دلیل تعلیق پارلمان- و خبرهایی مبنی بر قتل افراد بزرگسال در خانه (که اکثریت قریب به اتفاق آنها زنان بودند) و در سال ۲۰۱۸ به بالاترین سطح خود طی پنج ساله گذشته رسیده ، بسیار مورد توجه قرار گرفته است.
قربانیان دارای معلولیت مانند سارا در لبه این بحران قرار دارند. براساس تحقیقات انجام شده توسط انجمن «حمایت از زنان» ، تقریباً از هر دو زن معلول یک زن در طول زندگی خود مورد سوءاستفاده قرار می گیرد و به این ترتیب آنها دو برابر زنان فاقد معلولیت سوءاستفاده را تجربه می کنند. خانه امن موسسه خیریه ای که دارای ۴۲ خانه در ۲۳ منطقه محلی در سطح کشور است اعلام کرده است که یک سوم زنانی که طولانی مدت طی سال های ۲۰۱۸-۲۰۱۷ کمک دریافت کرده اند ، دارای یک یا چند معلولیت بودند.
علیرغم اینکه زنان معلول به طور قابل توجهی بیشتر از سایر افراد در معرض خطر هستند ، فقدان امکانات برای کمک به آنها وجود دارد. براساس تحقیقات بی بی سی در سال ۲۰۱۸ ، از هر ۱۰ خانه امن در انگلستان، فقط یک خانه برای معلولین قابل دسترس است.
«روت باشل» ، مدیر «ایمن ماندن در شرق»، یکی از سه ارائه دهنده خدمات تخصصی برای قربانیان دارای معلولیت بیان می کند: «ما با کمبود خدمات برای نجات یافتگان دارای معلولیت رو به رو هستیم و این بدان معنی است که نجات یافتگان دارای معلولیت یا به خدماتاصلی که شرایط بهتری دارند روی می آورند اما معمولا فاقد مهارت ها یا شرابط لازم برای به دست اوردن یا به هیچ وجه به خدمات دسترسی ندارند».
اقدامات ریاضتی (سیاستی که توسط دولت اجرا شده است) در سالهای اخیر دسترسی زنان را به خانه های امن محدود کرده است. براساس قانون آزادی اطلاعات، گاردین نوشت در سال ۲۰۱۸ بودجه مالی خانه های امن برای زنان و کودکان در انگلستان ، ولز و اسکاتلند از سال ۲۰۱۰ تاکنون به میزان ۶.۸ میلیون پوندکاهش یافته است.
این مقدار به طور متوسط برای هر پناهگاه ۳۸۰۰۰ پوند کاهش بودجه را به دنبال داشته است. خدمات تخصصی اغلب اولین مواردی هستند که حذف می شوند. در سال ۲۰۱۷ ، «حمایت از زنان»گزارش داد که از زمان قدرت گرفتن دولت ائتلافی در سال ۲۰۱۰ ، تقریبا ۲۰٪ پناهگاه های تخصصی بسته شده اند. همانطور که سارا می گوید: «خانه امن به من گفت که این کاهش خدمات به این معنی است که آنها قادر به پاسخگویی به نیازهای من نیستند.»
من در شش ماه گذشته چندین مرتبه با سارا صحبت کردم و او در این مدت سعی داشت زندگی خود را دوباره بسازد: او در این مسیر سعی می کرد درآمد منظم و ثابت داشته باشد ، با مشکلات مربوط به سلامتی خود مقابله کند و مکانی امن که دسترسی مناسب برای یک معلول داشته باشد را پیدا کند که بتوان آن را خانه نامید. در سالهای اخیر، برای زنان دارای معلولیت که به علت سوء استفاده از خانه فرار کرده اند ، کاهش تعداد خانه های امن همراه با کاهش بودجه برای تمام خدمات حیاتی همراه بوده است که در این زمینه می توان از خدمات سلامت روان و تغییر در ارائه خدمات به معلولین نام برد. در حالی که هر روز کمک های کمتری ارائه می شود، تلاش مداوم توسط سارا به منظور دریافت حمایت، شرایطی بسیار استرس زا را برای او ایجاد می کند.
از آنجاییکه سارا برای کسب درآمد از سلامت کافی برخوردار نیست ، او به مزایای بیکاری به علت بیماری، کمک هزینه اشتغال و حمایت وابسته است، اما انتقال به «سیستم اعتباری جهانی» موجب دردسر او می شود. خیریه های خشونت خانوادگی و نمایندگان مجلس هشدار داده اند که طرح اعتبار جهانی ، که در آن مزایا و حمایت ها به نان آور اصلی خانه پرداخت می شوند ، باعث می شود مردانی که قصد سوء استفاده دارند، از دادن پول به قربانیان خود خودداری کنند. (دولت امسال تغییر قوانین را اعلام کرد). همسر سارا در طول زندگی مشترک خود با سارا از نظر مالی از او سوءاستفاده می کرد و وی را مجبور می کرد تا طی این سالها ۲۵۰۰۰ پوند که از حمایت های مالی بود که به عنوان یک فرد معلول دریافت می کرد، بپردازد. او توضیح داد: «همسرم به من می گفت که من به او مدیون هستم زیرا او از من مراقبت کرده است». همسرش قبلاً به صورت نادرست کمکهای مالی را برای ارائه مراقبت دریافت کرده بود – مزایایی که به افرادی پرداخت می شوند که مراقبتهای اساسی را به یکی از اعضاء خانواده ارائه می دهند – و قبل از فرار خود او گفت که همسرش قصد داشت با انتقال او به برنامه اعتبار جهانی، کمک های مالی دریافت شده را کنترل کند.
اکنون ممکن است سارا واجد شرایط برای دریافت حمایت های بیشتر باشد زیرا او دیگر یک زن مجرد است – اما در دوره تصمیم گیری در مورد ارائه مزایا ، که افراد به وضوح از سلامت کافی برای کار کردن برخوردار نیستند اما به آنها گفته می شود که باید کار کنند ، او می ترسد که در این مورد تماس گرفتن با وزارت کار و بازنشستگی موجب شود که او از دریافت مزایای دیگر نیز محروم شود.
همزمان سارا به منظور کمک به خود برای مقابله با آسیب هایی که از سر گذرانده بود، باید پولی را برای دریافت درمان خصوصی فراهم می کرد. سال گذشته وی پس از آنکه به دلیل سوء استفاده دست به خودکشی زده بود، در NHS تحت معالجه قرار گرفت ، اما به او فقط ده جلسه اختصاص داده شد. او اکنون در لیست انتظار ۱۸ ماهه برای دریافت مشاوره بیشتر در NHS قرار دارد.
او دو بار در ماه توسط یک متخصص تحت معالجه قرار می گیرد تا به او در ادامه زندگی کمک کند. او می گوید: » من از نظر مالی توانایی پرداخت آن را ندارم.»
در همین حال ، بدون داشتن یک پناهگاه قابل دسترس ، شرایط زندگی سارا به طور فزاینده ای ناامید کننده شده است. او چندین بار سعی کرده است مخفیانه وارد کتابخانه دانشگاه قدیم خود شود و در آنجا بخوابد. در روزهای دیگر نیز او زمان زیادی را در ماشین خود گذرانده است. او می گوید: »ماشین راحت تر ، گرم و بی خطر است».
شورای محلی که از نظر مالی خود در مضیقه است تنها می تواند به عنوان یک جایگزین به او خوابگاهی در کنار مردان ارائه دهد. زمانی که در اواخر بهار دوباره با سارا صحبت کردم، وی به دلیل عفونت در بیمارستان بستری شده بود و ضعیت روحی او بدتر از قبل بود. آنچه که او واقعاً احتیاج دارد فردی است که از طرف او وکالت داشته باشد و به او در یافتن مسکن و دریافت مراقبت های بهداشتی و مزایایی که واجد دریافت آنها است، کمک کند ، اما در حال حاضر چنین خدماتی حکم طلا را دارند. او می گوید: «کاهش بودجه باعث می شود افرادی مانند من … در تلاش برای به دست آوردن هر چیزی با دشواری رو به رو شوند».
وی برای اقامت دائم در یک آپارتمان به شورا مراجعه کرده است ، همچنین او در حال تلاش برای اجاره یک آپارتمان به شکل خصوصی است. این یک راه حل خطرناک است؛ زیرا تحقیقات انجام شده توسط Shelter در سال ۲۰۱۸ نشان می دهند که بنگاه های اجاره املاک با عدم پذیرش دریافت کننده های مزایای مسکن ، صرف نظر از توانایی آنها در پرداخت اجاره بها، علیه زنان و افراد معلول تبعیض قائل می شوند. سارا در ماه مه در مورد فهرست آپارتمان به من گفت: “آنها دریافت کننده مزایا را نمی پذیرند، اما نیازی نیست که من به آنها در این مورد چیزی بگویم ، بنابراین امیدوارم که همه چیز به خوبی پیش برود”.
چند هفته بعد ، در ماه ژوئن من ایمیلی را از سارا دریافت کردم: او آپارتمان را از دست داده بود و همانطور که می ترسید ، صاحبخانه به او گفته بود که نمی تواند درآمد او را تأیید کند. موسسه خیریه خشونت خانگی که به او کمک می کند ، یک اتاق در خانه امن دیگری پیدا کرده بود اما آن اتاق در طبقه بالا قرار داشت واو نمی توانست آن را بپذیرد بنابراین از لیست رزرو حذف کردند.
«باشال» به من گفت که آگاهی از نیاز نجات یافتگان دارای معلولیت در برخی از محافل در حال افزایش است – برای مثال ، سازمان او در حال حاضر دارای بودجه وزارت کشور است- اما شرایط گسترده تر ریاضت اقتصادی، محیطی خطرناک تر را نیز ایجاد می کند. وی می گوید: «کاهش مراقبت های اجتماعی و بهداشت روانی باعث می شود افراد معلول بیشتری به خانواده یا شریک زندگی خود وابسته شوند و به این ترتیب خطر سوء استفاده افزایش پیدا می کند».
در این ماه ، سارا سرانجام خبرهای خوبی داشت: او یک خانه پیدا کرده بود. میزان اجاره خصوصی خیلی خوب نیست – حمام چند پله پایین تر است- اما این شروعی تازه است. این اقدام به سارا این اطمینان و اعتماد را داد تا در مورد همسرش به پلیس گزارش دهد. او می گوید ، «من این امید را دارم که پایان کابوس نزدیک است».
منبع